Homo
In Amsterdam durfde ik sneller hand in hand te lopen met iemand van wie ik hou, dan in een kleine stad of dorp.
Gek eigenluck nu in deze tijd toch?
En toch is het waar.
Aaah, lieve Bas, geef je geliefde een hand op straat, trek het je toch niet zo aan.
En als de gelegenheid zich voordoet, geef hem dan gewoon een zoen.
Lieve woorden en ja, velen denken ook zo lief.
Geluckig.
Kenneluck was ik in Amsterdam, of andere grote steden moediger dan ergens anders en omdat die steden ruimte in zich dragen.
Niemand let zo op elkaar!
Ruimte om te bestaan, om je eigen weg te gaan, zonder dat iemand je meteen probeert te duiden of vast te zetten.
Er is een soort vanzelfsprekendheid:
dat iedereen z’n eigen verhaal meebrengt en dat je elkaar daarin met rust laat, of juist zacht ontmoet.
Als kind voelde ik dat al heel sterk.
Voor mij was het nooit ingewikkeld dat mensen anders zijn.
Ik vond het niet vreemd als iemand stil was, fel, uitgesproken of juist verlegen.
Ik had geen oordeel en geen behoefte om iemand te veranderen.
Uiteraard moest ik ook dingen leren.
Je werd opgegroeid en soms wist je niet beter.
Maar precies daarin bleek ik ‘anders’.
Want wie niet meedoet aan de regels van de groep, valt op en wordt vaak het mikpunt.
Ik ben veel gepest in mijn kinderjaren.
Ik was niet van het stoer doen!
Tja, mietje, homo, flikker en later, kale nicht, zo noemen ze je dan.
Wees is een kerel, bla, bla, bla.
Ik werd gepest, vaak als grapje bedoelde onderlaag, (onzekerheid van die ander, grappig doen) maar toch, zelfs in het gezin en familiebanden, waar ik vandaan kom, waar je veilig en geborgen diende te voelen, gaf het me toch verdriet.
Niet omdat ik iets verkeerds deed, (Heb ik wel gedacht, onzekerheid komt om de hoek kijken), maar omdat ik niet paste in het plaatje van wat zogenaamd normaal was.
Allemaal onwetend en vaak ook niet slecht bedoeld.
Dat ik het niet leuk vond en dit raar gedrag vond kwam omdat ik vanuit verbinding keek, in plaats van oordeel.
En omdat ik niet geloofde in uitsluiten, maar in erbij horen, gewoon zoals je bent.
Er zijn zelfs mensen die denken als je homo bent ook gelijk maar pedofiel bent.
Ja dan gaan bij mij ook de stoppen door en denk ik ook:
"FLIKKER jij een eind op!"
“Homo.”
Dat woord werd gebruikt als wapen.
Niet alleen tegen mij, maar tegen alles wat afweek van de norm.
Stoer doen, macho gedrag, er bij willen horen tegenover je maten, matties en bro's.
Maar ow als ze alleen lopen en ik kom ze tegen, dan hebben ze niks meer te zeggen.
De echte namen:
ONZEKERHEID! SCHIJNHEIL!
"Ahh, Homo, dat doe je niet goed, dat moet je zo en zo doen".
Zeggen ze als iemand wat verkeerd doet.
Het ging allang niet meer over geaardheid.
"Hee, jo, dat doe je fout
"Je lijkt wel een Homo man".
"Ik val op het zelfde geslacht meneer"
"Oow, sorry man".
"Oow, ik had helemaal niet gedacht dat je homo bent".
"Ik zie dat niet aan jou".
"Moet je dat zien en weten dan".
En dan word het stil en gaat iemand nadenken.
Of ze weten van gekkigheid niet, hoe ze in ene met me om moeten gaan.
Ow, straks is ie nog verliefd op me.
(bukken om wat te pakken is dan ook lastig geworden).
Ik heb dat gedrag nooit begrepen.
Maar ja, dat stopwoordje.
Het gaat over vrijheid en de angst daarvoor.
Over iemand die zichzelf wil zijn, daar waar anderen zich aanpasten uit angst er niet bij te horen of een geloof meedragen waar het niet in thuis hoort.
De kerken lopen niets voor niets leeg!
Jezus heeft gezegd: Volg mij!
En via Jezus ontmoet je God.
Het Ego haalt mensen uit elkaar, precies zoals het wil.
Het ego wil grenzen trekken.
Liefde nodigt uit om los te laten.
Het ego wil weten waar het aan toe is.
Het maakt hokjes, categorieën, structuren waarin iedereen moet passen.
Het voelt zich veilig als alles voorspelbaar blijft en iedereen zich aan de onzichtbare groepscode houdt.
En dat mechanisme zie je overal terug.
Niet alleen op schoolpleinen, niet alleen in dorpen of families, maar zelfs binnen bewegingen die juist ruimte probeerden te creëren.
Zelfs binnen LGBTQ of zoiets en het COC (ik associeer me hier niet mee), een gemeenschap die ontstaan is uit de roep om vrijheid, zie je weer het ontstaan van nieuwe hokjes.
Nieuwe termen, afkortingen, regels van ‘hoe je erbij hoort’.
En wie daar niet in past, of niet alles mee wil dragen, wordt opnieuw bekeken, beoordeeld of uitgesloten.
Precies dat waar we ooit van los wilden breken.
Echte vrijheid vraagt dat we verder kijken dan vorm.
Dat we het ego doorzien, ook in de progressieve taal die we gebruiken.
Liefde maakt geen onderscheid.
Liefde vraagt niet om een vlag of een letter, maar om eerluckheid en aanwezigheid.
Ik ben er niet meer aan onderdoor gegaan, aan al die blikken, woorden, wegduwen of me een beuk verkopen en alle systemen.
Als mijn geliefde me een hand geeft laat ik het nu toe.
In het begin keek ik een beetje om me heen, zie ik een gek?
Zelfs dat is weg.
Scheld maar, duw ons maar uit elkaar.
Ik heb alles al overwonnen!
Ik ben er doorheen gegroeid.
Ik ben zachter geworden, niet harder.
Krachtiger, maar niet verhard.
En bovenal ben ik mezelf gebleven.
En dan krijgen we te maken met Jaloezie.
Jij durft wel in je ZIJN te leven, ik durf niet.
Ik denk dat dit voor iedereen een comming out is.
Wat ik als kind al voelde, dat mensen mogen zijn wie ze zijn, dat klopt voor mij nog steeds.
En toch verwonder ik me er soms over dat het nog steeds zo moeiluck lijkt voor veel mensen.
Dat liefde en vrijheid voor sommigen nog steeds voorwaarden kennen.
Dat oordeel nog zo vaak voor verbinding komt.
Gay parade
Ik vind het een van de mooiste feesten die er bestaan.
Maar wacht ik ben nog niet klaar!
Deze naam klopt niet en zit in het Ego!
Je weet hoe ik over hokjes en vakjes denk, naam dient anders te zijn.....je vind hem straks.
Soms ga ik, ik vind het vaak te druk, maar ik ga niet vanwege de glitter, het spektakel of de opgetrokken aandacht, want die boten doen mij niks, laat staan dat je luistert naar de media.
Mij zie je niet kijken naar de parade (vroeger wel hoor), mij zie je ook niet gauw in de Regulier dwarsstraat (veel gay-bars).
Je kan me waarschijnluck zien lopen in de Jordaan.....
en waarschijnluck met een joint in me handen.
(oooh.....Bas)
De Sjamaan in me.
De stad vult zich met liefde, omdat je op deze dag even kunt voelen wat zichtbaarheid en toestemming doen.
Je vind het in het publiek.
Omdat daar, in die overdaad, een diepe boodschap schuilt:
je mag er zijn.
Niet ondanks wie je bent maar dankzij wie je bent.
De eenheid in liefde
Daar heb je hem.
Dat vier ik
Ik bid, mediteer hier voor, voor iedereen.
En het is nog steeds zo dat ik mijn tranen laat rollen,
vroeger van verwerking en daar zullen velen nog in zitten, maar nu van blijdschap.
IK BEN.....wakker!
Met de gedachtegang:
Waarom nu wel!!!
Het feit dat we samen durven te bestaan, met al onze verschillen zichtbaar en levend.
Dat is pas een comming out
Dus… waar leef jij uit?
Leef je vanuit het ego dat graag erbij wil horen (zoals bepaalde kerken en groeperingen), dat zoekt naar bevestiging, veiligheid en controle, bang om er niet meer bij te horen?
Een kind dat zich uit....ik leef in een regenboog familie...
Hup media aandacht...ik kom op de televisie.
Oké het was een kindje, spontaan in zijn liefdevolle uitbundigheid.
Het enige wat ik voor het kind hoop is dat het in liefde, warmte en veiligheid opgevoed word.
Of leef je vanuit liefde, dat stille weten in jezelf, dat het goed is zoals het is en dat een ander net zo goed mag bestaan als jij?
Je hoeft het niet voor mij te beantwoorden.
Maar kijk er eens eerluck naar, voor jezelf.
Misschien leer je nu wat van deze HOMO!
Want echte vrijheid begint op het moment, dat jij jezelf niet langer hoeft te verbergen en ook de ander niet langer veroordeelt voor wat jij nog niet durft te leven.
En dat?
Dat is echt stoer zijn!