Irritatie/stress/angst
Irritatie/stress en angst maken meer kapot dan je lief is
Er leeft iets in ons allemaal.
Een onzichtbare spanning, een constante druk.
Vaak begint het met iets kleins: een irritatie, een lichte onrust, een gevoel dat iets niet klopt.
Misschien is het een woord dat net verkeerd viel, een situatie die je frustreert, een kleine teleurstelling die je niet loslaat.
Die irritatie groeit en groeit en voor je het weet, sluipt er stress in je leven.
Uit irritatie ontstaat onrust, uit onrust groeit angst en uit angst kunnen ziekten voortkomen.
Alsof we nooit echt kunnen ontspannen.
Alsof er altijd iets boven ons hoofd hangt dat zegt: schiet op, doe meer, hou vol.
Zelfs als je even stilstaat, raast het vanbinnen maar door.
We zijn eraan gewend geraakt.
Aan moe wakker worden.
Aan overleven in plaats van leven.
En we zijn gaan geloven dat dit normaal is.
Maar dat is het niet.
Stress en angst zijn geen karaktereigenschappen.
Ze zijn geen teken dat je niet sterk genoeg bent, of dat je iets verkeerd doet.
Ze zijn het gevolg van een wereld die gebouwd is op haast, op presteren, op controle.
Een wereld waarin we zijn gaan denken dat voelen zwak is, dat rusten lui is en dat je pas iets waard bent als je iets oplevert.
Maar het tegenovergestelde is waar:
we raken uitgeput niet door wie we zijn,
maar door wat we zijn gaan geloven dat we moeten zijn.
En het is geen toeval dat zoveel mensen zich overweldigd voelen.
Het is geen toeval dat burn-out, depressie en angstklachten zo gewoon zijn geworden.
Deze toestand is niet ontstaan uit chaos, maar uit ontwerp.
Er is een systeem dat hiervan profiteert.
Een kleine groep, de bekende 1% heeft belang bij een mensheid die leeft in angst en afhankelijkheid.
Want een mens die bang is, is makkelijker te sturen.
Een mens in stress heeft geen ruimte meer om te voelen, te vragen, te herinneren.
Die rent maar door.
En zolang we denken dat het aan onszelf ligt, blijft dat systeem draaien.
Kijk maar om je heen.
In het onderwijs leer je vooral hoe je moet passen in een wereld die jou niet leert luisteren naar jezelf.
In de zorg willen mensen echt helpen, ik weet dat, want dat was jarenlang mijn leven, maar de protocollen en druk zijn zo zwaar, dat zelfs daar het hart geen ruimte krijgt.
Zorgverleners raken uitgeput, patiënten raken verloren in systemen.
En niemand lijkt echt de tijd te hebben om te voelen:
dit klopt niet meer.
We slikken pillen tegen de spanning en of ziekte.
We dempen het gevoel met alcohol, verdoving, afleiding.
En ondertussen blijven we doorgaan.
Want ergens geloven we:
Het ligt aan mij.
Ik moet gewoon even volhouden.
Even sterk zijn.
Even doorgaan.
Maar dat is de grootste leugen die je is verteld.
Het ligt niet aan jou.
Het ligt aan een wereld die jou heeft losgetrokken van je natuurlucke ritme.
Van je hart.
Van je rust.
Van je waarheid.
Alles wat jij voelt, is een reactie op iets dat niet klopt.
Je lichaam probeert je iets te vertellen.
Je ziel wil je wakker maken.
Niet om je te veroordelen, maar om je terug te brengen.
Naar binnen.
Naar jezelf.
En ja, misschien verandert het systeem morgen niet.
Misschien blijven er mensen aan de top die vastzitten in hun eigen illusies van macht en controle.
Maar zelfs dan is er hoop.
Want als jij verandert, verandert er iets in het geheel.
Als jij stil durft te worden, eerluck durft te kijken en zacht durft te zijn voor jezelf, dan breekt er licht door op een plek waar het donker was.
En dat licht breidt zich uit.
Je hoeft niet te vechten.
Je hoeft niet te bewijzen dat je het waard bent.
Je bent het waard.
Juist zoals je nu bent.
Met alles wat je voelt en alles wat je misschien nog niet weet.
Het enige wat je hoeft te doen, is luisteren.
Naar de stem in jou die zegt: ik wil het anders.
Terug naar rust.
Terug naar gevoel.
Terug naar verbinding.
Want dat is de grootste revolutie die je kunt maken in deze tijd:
thuiskomen bij jezelf.
Laat je niet wijsmaken dat je gek bent omdat je moe bent van dit alles.
Laat je niet overtuigen dat je faalt omdat je lichaam niet meer meekan.
Wat jij voelt is waarheid.
Het is een signaal.
Een wake-up call.
Niet alleen voor jou, maar voor ons allemaal.
We zijn het waard om opnieuw te beginnen.
Niet met meer haast, maar met meer liefde.
Niet met meer regels, maar met meer ruimte.
Niet met meer doen, maar met echter zijn.
Als deze woorden iets in je raken, dan is dat geen toeval.
Dan herinnert iets in jou zich wat je ooit wist:
jij bent niet hier om te overleven in een wereld die jou ziek maakt.
Jij bent hier om vrij te zijn.
Om liefde te zijn.
Om helemaal jezelf te zijn.
Welkom thuis.