Zijn
Gewoon Zijn
Tegenwoordig hoor je het overal: ik ben...
Ik ben dit.
Ik ben dat.
En ik doe daar zelf ook aan mee.
Maar ergens voel ik altijd: het is niet zo eenvoudig uit te leggen.
Want wat ben je nu eigenluck, als je alles afpelt?
In de woorden die ik schrijf en in het werk dat ik doe, komt het hier steeds weer op uit.
Dat we wakker worden uit de verhalen die we over onszelf zijn gaan geloven.
Dat we zachtjes durven voelen wat er overblijft, als je alles loslaat wat je denkt te moeten zijn.
Het ego wil graag invullen.
Het houdt van etiketten, van duidelijke verhalen.
"Ik ben nou eenmaal een control freak."
"Ik ben zo’n type dat alles zelf wil doen."
"Ik ben altijd degene die voor anderen klaarstaat."
"Ik ben geen prater."
"Ik ben te gevoelig."
"Ik ben altijd druk."
"Ik ben een perfectionist."
"Ik ben geen rustiger type, dat zit niet in me."
We blijven bezig om onszelf te vangen in woorden.
En het lijkt alsof we daarmee dichter bij onszelf komen.
Maar vaak gebeurt het tegenovergestelde:
hoe meer we proberen te definiëren wie we zijn, hoe meer we wegglijden bij ons eigen hart vandaan.
Want onder al die verhalen is iets eenvoudigs.
Iets dat geen uitleg nodig heeft.
Iets dat stil is, maar levend.
Iets dat ademt zonder te hoeven weten waarom.
En daar begint het werk.
Daar begint het ontwaken.
Niet door een nog beter verhaal over jezelf te bedenken, maar door stil te worden.
Door te durven zakken in de ruimte waar geen woorden meer hoeven.
Want als je daar komt, gebeurt er iets.
Dan valt er spanning weg.
Dan hoef je even niets te zijn.
Dan mag je gewoon Zijn.
In het begin is dat onwennig.
We zijn gewend om ons te omschrijven, om te presteren, om te bewijzen wie we zijn.
Zonder die laag lijkt het alsof je even niets overhoudt.
Maar als je daar doorheen ademt, als je voelt wat daaronder leeft, dan ontdek je iets heel kostbaars:
"Ik ben."
En dat is genoeg.
Dat is het begin van werkelucke Liefde.
Niet een liefde die je verdient door ‘goed genoeg’ te zijn, maar een liefde die van nature aanwezig is in wie je bent.
En natuurluck, het leven vraagt ook om vormen.
We mogen spelen in het veld van relaties, van werk, van inspiratie.
We mogen zeggen:
"Ik ben moeder."
"Ik ben maker."
"Ik ben geraakt."
"Ik ben stromend."
Maar als we daarbij diep weten:
ik hoef niets te zijn — dan wordt het leven licht.
Dan word je niet langer bepaald door het label dat je draagt.
Dan kun je elk moment opnieuw ademen in het pure Zijn.
Veel van wat ik schrijf en veel van wat ik begeleid, gaat daarover.
Over wakker worden uit het ego-verhaal.
Over thuiskomen in eenvoud.
Over leven vanuit een open hart, zonder dat het ‘iemand’ hoeft te zijn.
En telkens opnieuw die zachte herinnering:
"Ik ben."
Dat is alles.
Niets hoeven worden.
Niets hoeven waarmaken.
Niets hoeven dragen.
Gewoon Zijn.
Mystieke Liefde is daar precies voor.
Niet om je te maken tot een betere versie van jezelf.
Maar om je te laten zakken in het diepe, liefdevolle veld waarin je al heel bent.
"Ik ben."
En in dat Zijn ligt alles besloten.